De reis

Hallo,

Even een korte introductie van ons gezin. Wij, Gerrit en ik, hebben 2 zonen die nu 15 en 12 jaar zijn. Ik heb altijd een mega interesse gehad in reizen, ik zeg wel eens dat ik niet op vakantie maar reizen wil, dingen beleven, ervaren, mensen ontmoeten enz.
Ik vind het wel eens een handicap hoor, ik wou ook wel dat mijn topvakantie 14 dagen Drenthe was, dan had ik heel wat meer rust in mijn kop gehad en meer geld in de portemonnee!:-))
Ik ben me ervan bewust dat ik nu in de IK vorm praat maar ons gezin bestaat natuurlijk niet uit mijzelf alleen. We zijn over 2 weken 18 jaar getrouwd en we mogen wel zeggen dat we het samen goed hebben. Zeker wat dat reizen betreft heb ik een ideale man, hij vindt alles best!!
Hij meent het werkelijk als hij zegt:”Of we nu 14 dagen kamperen in Lutjebroek of we gaan op safari in lodges door Kenia..”, het maakt hem werkelijk niet uit!!
Dus dat is voer voor mijn fantasie, ik bedenk en puzzel de hele reis uit, de voorpret is voor mij net zo plezierig als de reis zelf en ook de napret moet je niet onderschatten. Je ziet het, ik haal wel het maximum uit reizen! De reis kostte veel geld, dus ook Gerrit moest daar wel over nadenken, maar in 2004, toen het plan bij mij begon te borrelen, had hij een hele zware hernia gehad. Drie maanden plat gelegen met heel, heel veel pijn en 24 pijnstillers per dag.
Hij werd (uiteindelijk) geopereerd en herstelde daarna volledig. Toen zette hij het licht op groen voor de reis naar Kenia: “We moeten het maar eens doen”. Meteen ontstond het idee om dozen met spullen mee te nemen en ik begon in te zamelen.
Ik werk al 19 jaar als kraamverzorgende en zag dat er veel van de kraampakketten, die mensen krijgen voor de bevalling, overbleven, dus die sleepte ik mee naar huis. Ik zocht uit hoeveel ik op reis kon meenemen en alles werd zorgvuldig afgewogen.
Nam voor onszelf zo weinig mogelijk mee zodat we een maximum aan goederen mee zouden kunnen nemen.
De reis was van 3 aug. t/m 17 aug 2005, georganiseerd door het geweldige reisbureau http://www.angelitravel.nl/ We startten in Nairobi, dan een 10 dagen durende safari, en omrijdend langs verschillende Nationale Parken en bijna 2000 km later, kwamen we aan in Malindi aan de kust, 130 km boven Mombasa. Van daaruit ging het met een binnenlandse vlucht terug naar Nairobi en Amsterdam.

De laatste dag van onze vakantie werden we door de projectleider van het dorp, Dominic Kiplagat en door een verpleegkundige Christine, persoonlijk opgehaald bij ons appartement. Dit was geregeld door Hans, een landgenoot die al 20 jaar in Kenia verblijft en daar ook reizen organiseert. Ik kwam van te voren via e-mail met hem in contact en vertelde hem van mijn voornemen om die dozen met kraamartikelen, babykleding en schoolspullen mee te nemen. Hij was daar erg enthousiast over en wist er meteen een goede bestemming voor.
Dus op die laatste ochtend werden we met zo’n tuktuk opgehaald, zo’n overkapte driewieler:-))

In het dorp werden we ontvangen alsof we terugkeerden na een lange reis, heel bijzonder was dat, waar kwamen al die mensen vandaan en waarom kwamen ze allemaal naar het centrum toe! Logisch eigenlijk, want we hadden wat meegebracht. De dozen werden neergezet en we werden voorgesteld aan Rajab, de penningmeester en daarna werden we rondgeleid en werd ons van alles uitgelegd over het dorp, hoe ze de huizen bouwden, waar het schoolgebouw stond en dat sinds een paar jaar elk kind vanaf 4 jaar recht heeft op onderwijs, maar dat de overheid het vervolgens compleet overlaat aan de bevolking om dat ook te bewerkstelligen, dus is dat nog niet zo makkelijk waar te maken, met de weinige middelen die er zijn.

Kinderen doken op ons af, pakten de handen van Gerrit en van onze zoons vast, en liepen stralend met ons mee. Eender wie die blik in die oogjes heeft gezien, is voorgoed verloren :-).
We vertelden na die vakantie dat we veel armoede gezien hadden, maar ook heel veel blije, lachende gezichten. Ik heb ginds meer lachende kinderen gezien dan hier in Nederland!
Er waren er maar heel weinig die een bedelend gebaar maakten, wat ik enigszins verwachtte en logisch zou gevonden hebben ook.

Na de rondleiding werd de inhoud van de dozen bekend gemaakt en bij alles wat omhoog werd gehouden, ontstond luid applaus, gek gevoel hoor. Eigenlijk wil je helemaal niet in de belangstelling staan. Ik had het met plezier ook stilletjes in een hokje gezet:-)
Ik had ook een oude baby-weegschaal meegenomen, waarvan ik dacht dat ze wel wisten hoe die werkte, maar dat bleek niet het geval, ik moest het demonstreren. De jongste baby werd uit de groep van omstanders gehaald en ik heb dat kleintje gewogen, dat was heel leuk.
Oeps…als iemand van mijn werk dit nu leest….ik wil de weegschaal wel weer ophalen hoor, tegen een kleine reisvergoeding :-)
Daarna volgde een dans die voor ons werd opgevoerd en ja, dan moet je ook meedoen, ook onze puberzonen Carlo en Thomas moesten er aan geloven!

Na afloop was ik erg geraakt door de energie van Dominic vanwege zijn super inzet voor het project.
Hij studeerde 5 jaar in Italië, kwam terug en schrok zo erg van de armoe in zijn thuisdorp, dat hij de stichting MVP (Man Versus Poverty) oprichtte. Dat was in 2003. De rest van de info staat op de website, www.mtanganivillage.com.
Ik vroeg hem of het dorp een website had, misschien kon ik er wat mee in Nederland. Weet niet waarom ik dat vroeg, het ontwikkelingswerk heeft me altijd wel geboeid, maar ja, je kunt maar 1 leven tegelijk leven:-)
Het dorp had dat dus niet en Carlo stootte mij aan en zei: ”Misschien kunnen wij een site maken voor het dorp.” Ik dacht meteen aan de mogelijkheden, want op dat gebied ben ik een leek. Ik had mijn neef Evert, die ontzettend veel van computers weet, dus stelde ik het idee voor aan Dominic en die vond het meteen een goed idee. Wel merkte ik een zekere gereserveerdheid bij hem, wat me ook zeer logisch leek. Hoeveel was hem al niet beloofd door toeristen die eens langs komen, de mooiste beloftes doen en vervolgens thuis in hun rijke wereldje al gauw het beeld kwijtraken van wat ze daar zagen.
Oke, nu was het “up to me”!! Ik had een belofte gemaakt en een ieder die mij een beetje kent, weet dat ik me aan mijn beloftes houd……

Corien