Weer thuis

De hectische week zit er weer op. We hebben zoveel kunnen doen, zoveel mensen gesproken en het hele gebied doorkruist, met als extra bonus de landelijke pers. Maandag kwamen we terug van ons bezoek aan Sabaki 'toevallig' een groep journalisten tegen die een item aan het doen waren bij de gevangenis die in de buurt van Malindi ligt. Dominic vroeg direct aan de chauffeur van de tuktuk te stoppen, waardoor ik bijna met kip en al (die ik op schoot had) van het bankje afvloog. (Ps. de kip was een cadeautje van de vrouwen van Sabaki, welke we op de originele manier hebben klaargemaakt, daarmee bedoel ik dat ik zelf de hele kip heb kaal geplukt en daarna op de barbeque gedaan)
Maar goed, Dominic schoot de journalisten aan en vroeg ze om ons project te komen interviewen. Afspraak werd gemaakt op dinsdagmiddag en ja hoor, ze waren er alle drie. Twee landelijke kranten, The Nation en Kenyan News Agency en een man van de nationale radio zender Citizen Radio. Gaaf he? Gelukkig waren er geen camera's bij dus praatte ik veel gemakkelijker.
Ze hebben wel anderhalf uur met ons gepraat en waren erg enthousiast wat we gedaan hadden voor deze regio.
Het was een enerverende week, ik heb weer genoeg huiswerk te doen, voel weer dat er energie voor is, maar zou alle steun kunnen gebruiken om meer te kunnen doen voor deze mensen.
Bv. zoals op de laatste dag kwam een vrouw heel schuchter aanschuifelen, ze was 1 van de vrouwen met een lening. Ik had haar inderdaad de hele week nog niet gezien, maar ze wilde me toch spreken voor ik terug ging, om me te laten weten dat ze heel erg haar best deed, maar dat het moeilijke tijden waren. Ik pakte haar bij de arm en schrok hoeveel ze vermagerd was in die 4 maanden! Ze hoefde geen woorden te gebruiken om me te vertellen dat ze het zwaar had...
En daarom ga ik door. We hebben nu voet aan de grond in Mtangani...ik mag niet stoppen!